එහෙ බැළුවත් විභාගේ මෙහෙ බැළුවත් විභාගේ

ලංකාවේ තරම් විභාග තියෙන රටක් තවත් නැති තරම්. අපි ඒ තරම් විභාග වලට ආසයි කියන්නත් පුළුවන් එක අතකට ඒක වැරදිත් නෑ විභාගයක් කියන්නේ අභියෝගයක් ඒ අභියෝගයට මුහුණ දෙන විදිය අනුව මම මුදුනා කියලා පෙන්නන්න පුළුවන් අවස්ථාවක් සැලසෙනවා ජිවිතේ හැම වෙලවෙම මුදුනා වෙන්න හදන අපේ අයට එක අතකට ඒකත් පෙරළුන පිට හොදයි කියනවා වගේ හොදය. 

ඒත් ඒක ඇත්තටම එහෙමමද ? 5 ශිෂ්‍යත්වේ ලියන ළමයෙකුට ඒ විභාගය වදයක් වන අවස්ථා එමටයි. යංතං හරි පාස් උනොත් කණක් ඇහිලා ඉන්න පුළුවන් හැබැයි වැරදිලා හරි ෆේල් උනොත් මුළු ජීවිතේම ඉවරයි මූට පන යන්නේ බැණුම් අහලම එපාවෙලා. 

වාර විභාග අත හරිමුකෝ. 

එතකොට ඔලෙවල් කියලා වැඩක් නෑ ඩී අටක් නැත්නම් ඒ 10 ක් නැත්නං ගංවතුරට අහු උන ආනාථයෙක් වගේ තමයි වැරදිලා හරි එස් එකක් ආවොත් 1 වසරේ ඉදන් ආපු ඉස්කොලෙත් නෑ. ඊලග ගේම ඒලෙවල් කරුමේ තමයි කොහොම හරි ඒලෙවල් කලාම හිතන්නේ ආයි විභාග නෑ කියලා. ඒත් කැම්පස් එකට ගියාම තමයි ඒලෙවල් මොනද ඒලෙවල් තව හොදයි කියලා. එහෙම ඉන්දිනම් හැමෝම හිතන්නේ රස්සාවකට ගියොත් මේ කරුම විභාග කෙරුවාව ඉවරයි කියලා. ඒත් අවු 4/5 ඉදලා රස්සාවකට ගියාම ඉස්සල්ලම කියන්නේ දෙමළ නැත්නම් වැටුප් වර්ධක නැ කියලා, ඊලගට කාර්යක්ෂමතා කඩයිම් විභාග ඒවා ලියලා පඩි හදාගත්තේ නැත්නම් කාලා බීලත් හමාරයි ඉගෙන ගත්ත සෙක්ෂන් එකෙන් ජොබක් සෙට් උනේ නැතිනම් ජොබට ඕනි කරන දැණුම ගන්න ගියාම තවත් විභාග මෙහෙම විභාග වලට ජීවිතය සින්න වෙද්දි තාමත් විභාග නැත්තේ වැඩ දෙකකට විතරයි කසාදෙටයි පැන්ෂන් යන එකටයි. හැබැයි කරුමට ඒවටත් විභාග එයිද කියලා හිතෙන වාර අනන්තයි. 

මේ විභාග ක්‍රමයට පිලියමක් ලෙස වෙනත් විසදුමක් හොයාගන්න බැරිනම් මේ විභාග කරන විදියවත් අඩුම ගානේ වෙනස් වෙන්න ඕනි. නැත්තං අනිත් උන්ට කෙසේ වෙතත් පැන්ෂන් යනකොට මටනං පිස්සු හැදෙයි ආයි දෙකක් නැ හොදටම ෂුවර්.